12. september - Fyrsti dagur á Yangtze

 Skipið er alveg æði. Við komum hingað eftir myrkur í gærkvöldi og vorum orðin ansi lúin eftir langan dag í rútunni. Við höfðum þó fengið einhverja bestu máltíð ferðarinnnar um kvöldið og að þessu sinni var allur hópurinn á einu máli um hvað maturinn væri góður.

 

Við Sveinn sátum til borðs með nokkru af eldra fólkinu ásamt Magnúsi fararstjóra og það var mikið hlegið. Sérstaka kátínu vakti spurning sem einn herranna beindi til Magnúsar, í ljósi þess að hann væri giftur kínverskri konu. Hann innti hann eftir því – að úr því að það væri til siðs að gefa frá sér sértök ánægjuhljóð við máltíðir hvort slíkt ætti þá ekki einnig við um samlíf hjóna. Magnús sagðist ekki myndu segja honum það þó svo væri en þetta vatt auðvitað upp á sig með miklum hlátri og kátínu.

 

Eftir máltiðina keyrðum við í myrkri að skipinu sem stóðst allar væntingar. Ekki mjög stórt en þó búið öllum þægindum, heimilislegt og notalegt.

 

Burðarmennirnir

Ég tók þó alveg út þegar kínverjarnir tóku töskurnar okkar úr rútunni til að fara með þær um borð. Auðvitað voru allir með fínar töskur á hjólum en blessaðir mennirnir höfðu sinn háttinn á þessu. Í stað þess að rúlla töskunum áfram hengdu þeir þær, tvær og tvær, á burðarstangir sem þeir lögðu yfir herðarnar. Sumir tóku jafnvel tvær hvoru megin. Úff – maður kann bara ekki við að láta stjana svona við sig og það var ekki laust við að maður fyndi fyrir samviskubiti yfir öllum óþarfanum sem skyndilega varð svo augljóst að taskan geymdi. Pilsin, skórnir og bolirnir sem maður tók með, bara svona ef vera kynni að…gaman væri að fara í það einhvern tímann. Já, sjaldan hefur mig langað eins mikið til að skerast í leikinn og sjá sjálf um að rúlla minni tösku um borð.

 

Í morgun fórum við svo að skoða stífluna stóru hér í Yangtze fljóti. Við héldum frá borði í kláfnum, upp steyptan brattann sem smám saman mun fara undir vatn eftir því sem hækkar í lóninu vegna stífluframkvæmdanna.

 

Þegar við komum upp á bílastæðið þyrptist sölufólkið að og einhvern veginn fannst mér ákafi þess eiga sér aðrar rætur en ákafi sölukonunnar blessaðrar í þorpinu sem við heimsóttum í gær – hmm... Hérna þrengdi fólkið sér upp að okkur, minnti svolítið á mýflugnager, og tók hreinlega ekki nei fyrir svar. Með naumindum slapp maður inn í rútu en þá lömdu þau í rúðurnar og voru áreiðanlega að lofa okkur því að við værum ekki búin að missa af viðskiptunum, þau yrðu hér þegar við kæmum til baka. Je, eins og það sé það sem við vildum helst.

 

 

Virkjunin

Virkjunin er vægast sagt ógurlegt mannvirki. Hún er með 26 túrbínum sem hver og ein framleiðir jafn mikið rafmagn og Kárahnjúkar – Hvernig er þetta yfirleitt hægt? Við skoðuðum þessi ósköp hálf agndofa, agnarsmá frammi fyrir þessu ferlíki sem þó er svo mikið meira en bara þessi risastóri veggur, skipastigi og skipalyfta. Í sjálfu sér er það kannski minnsta málið. Hitt orkar mikið sterkar á mann hver áhrif þetta hefur – til meiri gæða – en þó enn frekar áhrifin á mannlífið hér við fljótið. Heilu þorpin, bæirnir, borgirnar eru brotnar niður og fólkið flutt hvort sem því líkar betur eða verr um lengri eða skemmri veg. Og það er sko ekki spurt að því hvert það vilji flytja. Sumir bæirnir eru fluttir ofar í hlíðarnar umhverfis fljótið en aðrir um langan veg. Þannig hafa þrjár milljónir manna verið fluttar búferlaflutningum.

 

Mikilfengleiki virkjunarinnar kom þó ekki í veg fyrir að við frænkur og fleiri landar okkar, gæfum okkur tíma til að líta á ýmsan spennandi varning sem til sölu var þarna á virkjanasvæðinu. Nokkrir hlutir hlutu náð fyrir mínu innkaupaauga og höfnuðu í bakpokanum þar á meðal var t.d. sérlega skemmtileg flauta sem ég ætla að færa Gunnari þegar heim kemur enda er það orðin hefð að kaupa hin margvíslegu hljóðfæri á ferðalögum um heiminn.

 

 

 

 

 

 

 

Um borð

Eftir að hafa skoðað virkjanasvæðið að vild héldum við aftur til skips. Það er sérlega skemmtileg móttaka sem við fáum, í hvert skipti, sem við göngum um borð. Starfsfólkið raðar sér meðfram landganginum langa leið og býður hvern mann velkominn til baka. Þegar maður stígur mum borð fær maður svo rakan klút til að þurrka aðeins af sér óhreinindin á meðan maður prílar nokkuð brattan stiga frá neðsta þilfari upp í móttöku skipsins. Þegar þangað kemur stendur þar þjónustuliðið: Ein sem tekur við óhreinum klútunum og aðrir sem bjóða „lúnum ferðalöngunum“ (eða þannig sko – þetta er hrikalegur lúxus) heitt eða kalt te, allt eftir óskum hvers og eins

 

Nú svo var bara að drífa sig beint í hádegisverðinn sem við neyttum á meðan skipið lagði frá bryggju. Við Íslendingarnir eigum þrjú föst borð í borðsalnum og þar hafði verið framreiddur þessi líka fíni hádegisverður – umm. Mikið lofar þetta góðu – ég hafði aðeins kviðið því að kannski væri maturinn um borð ekki upp á marga fiska og þá hefði maður bara orðið að þreyja þessa daga sem framundan eru. En sem sagt allt bendir til að okkar bíði veislumatur á meðan við dveljum hér um borð.

 

Gljúfrin

Eftir matinn tylltum við okkur fram á barinn þar sem borið var fram kínverskt te en síðan biðu okkar fyrstu gljúfrin sem siglt verður um í þessari ferð og því drifum við okkur út á þilfar til að njóta þess sem fyrir augu bar. Náttúrfegurðin er geysileg og myndavélin er óspart notuð til að festa þetta á filmu (það er þrautin þyngri að velja eitthvert sýnishorn til að skreyta þennan texta með). Víða voru merki um hinar miklu framkvæmdir sem gáfu fyrirheit um þær breytingar sem hér munu verða núna strax í október. Mælistikur sem sýna hve hátt vatnsborðið mun stíga eru hvarvetna, ný byggð, brýr og alls kyns framkvæmdir kallast á við gömul mannvirki og hrörleg hús sem bíða niðurrifs eða þess að hverfa undir vatnsborðið.

 

 

 

 

 

 

 

Nudd

Maður er svolítið agndofa gagnvart öllu þessu en okkur Betu var ekki til setunnar boðið lengur á þilfarinu því við áttum tíma hjá nuddurunum tveimur um borð. Ætlum að prófa svæðanudd. Nuddararnir eru annars vegar ungur stæltur maður og hins vegar lítil nett kona. Beta fékk þann stælta en ég þá nettu. Við vorum settar í fótabað og út í vatnið einhverjar jurtir sem sennilega gera okkur afskaplega gott. Svo hófst nuddið og ætli orðið ljúfsárt lýsi ekki þeirri upplifun best. Að mörgu leyti virkilega notalegt en svo hrikalega sárt á köflum. Ég minntist jógafræðanna sem segja manni að anda inn í sársaukann og reyndi að nýta mér það þegar sú stutta var alveg að drepa mig. Það heyrðist ekki í Betu og þegar ég sagði henni hvaða tækni ég hefði notað sagðist hún nú hafa heyrt það, því ég hefði blásið eins og hvalur á bekknum

 

Það sem eftir lifði dags gekk svo í langþráðum rólegheitum, sumir fóru í klippingu eða andlitsbað, aðrir í nudd og enn aðrir nutu útsýnisins ýmist úti í sólinni eða út um stóran og góðan káetugluggann.

 

 

 

 

Klukkan rúmlega sex var svo móttaka skipstjórans um borð. Allir fengu drykk og kapteinninn skálaði við hvern einasta mann. Ég fékk nú svolítið á tilfinninguna að þetta væri ekki eitt af eftirlætisvekunum hans. Svolítið yfirborðskennt og mikil sýndarmennska en skemmtilegt engu að síður.

 

Eftir kvöldverðinn var síðan sett upp ótrúleg kvöldskemmtun þar sem starfsfólk skipsins kom fram í margvíslegum dansatriðum. Þarna tróðu upp þjónustustúlkur, læknir skipsins, nuddarinn og yfirmaður herbergisþjónustunnar svo eitthvað sé nefnt. Það var eitthvað hrikalega kómískt við þessa uppákomu. Allir lögðu sig alla fram og yfir þessu var einhver svo barnsleg einlægni að það var það eina sem virkilega skipti máli.

 

Síðan var farið í ýmsa leiki og Íslendingarnir stóðu auðvitað fyrir sínu. Einn var t.d. dreginn upp í dansatriði og annar lagði Austuríkismann að jöfnu í bjórdrykkjukeppni – nema hvað!