Sveinstindur - Skælingar - Hólaskjól

Ég var víst búin að ákveða að setja ekkert hér inn fyrr en allar dagbókarfærslurnar frá Kína væru komnar inn – þrátt fyrir að tvær eða þrjár færslur séu enn eftir um þá góðu ferð ætla ég að setja hér inn frásögn af frábærri þriggja daga ferð sem við fjölskyldan fórum í núna frá mánudegi til miðvikudags. Nokkrar myndir skreyta textann en fleiri myndir er að finna í albúmi.

 

Við héldum úr bænum í rigningarsuddanum á mánudagsmorgunn sem leið lá í Hólaskjól þar sem við skildum bílana okkar eftir og Arnar Páll staðarhaldari skutlaði okkur með allt okkar hafurtask upp að Langasjó. Þaðan héldum við af stað vel klifjuð - enda með þrjú göngutjöld, svefnpoka, dýnur, tvo prímusa og svo fataleppa og nægan matarkost. Veðrið var satt að segja ekki mjög spennandi og varla að maður sæi út um gleraugun fyrir suddanum. Gangan var samt stutt þar sem við héldum beint í skálann við Sveinstind enda engin tilgangur að ganga á tindinn þar sem ekkert skyggni var.

 

Skálinn við Sveinstind er nýlega uppgerður og alveg sérlega skemmtilegur. Þar sem það var hins vegar ekkert spennandi að slá upp tjöldum í suddanum ákváðum við að sjá til hvort ekki yrði pláss fyrir okkur í skálanum um nóttina. Fljótlega kom þýskt par gangandi í rigningunni og við vissum að von var á átta manna hópi Breta ásamt fararstjóra því Arnar Páll kom aðra ferð þarna upp eftir með hafurtaskið þeirra sem var ærið. Margir stórir plastkassar af kræsingum og svo auðvitað töskur og pinklar. Við hjálpuðum honum að afferma bílinn og Þjóðverjarnir sátu opinmynntir og góndu á þetta – héldu örugglega að við ættum þetta allt saman til viðbótar við bakpokana sex sem við höfðum þegar dregið í hús. Það stóð á endum að eftir að hafa farið í stuttan göngutúr um nágrennið og kokkað okkur pastarétt komu Bretarnir arkandi í rigningunni og við hreiðruðum um okkur í kojunum, spiluðum á spil og fylgdumst með eldamennskunni þeirra sem var öllu flóknari og tilkomumeiri en okkar hafði verið.

 Þar sem skálinn passaði nákvæmlega utan um þennan hóp sem samankominn var í skálanum gátum við sleppt því að tjalda og nutum þess að skríða í pokana og sofa í þessum góða félagsskap um nóttina.

 Á þriðjudagsmorgni var komið hið ágætasta veður og þrátt fyrir gott boð Arnars Páls um að við mættum setja farangur í trúss með því sem hann væri að flytja fyrir Bretana ákváðum við að bera okkar hafurtask sjálf. Við nærðum okkur á hafragrautnum og vorum svo til í slaginn kl. 9.00. Framundan var ægifögur en skolli drjúg leið niður í Skælinga. Oftast naut maður göngunnar en því er ekki að neita að Uxatindarnir á miðri leið voru konu skolli erfiðir, æðibrattir og aðeins of mikið svona upp og niður dæmi fyrir minn smekk. Ég á satt að segja alveg nóg með að burðast með þessi aukakíló sem ég hef verið svo duglega að safna síðustu árin þó við bættist ekki níðþungur bakpoki. Strákarnir og Katrín voru auðvitað spræk og blésu varla úr nös en við gamla settið fundum áþreifanlega fyrir hreyfingaleysi síðustu ára. Að gömlum sið var kallinn samt auðvitað með langþyngsta pokann en um miðbik göngunnar tóku þeir Snorri og Gunnar þó við pokanum af pabba sínum og skiptust á að bera hann á leiðarenda. Það var ósköp lúið en ánægt lið sem arkaði svo að skálanum í Skælingum eftir rúmlega átta tíma göngu í hreint dásamlegu landslagi.

 

Bretarnir voru auðvitað komir þangað á undan okkur enda greinilega í góðu formi og lausir við að bera annað en litla dagpoka. Skálinn í Skælingum er heldur minni en sá við Sveinstind og stendur á afskaplega fallegum stað í hraunjaðrinum svo þrátt fyrir gott boð Bretanna um að nóg pláss væri fyrir okkur líka í skálanum ákváðum við að tjalda. Veðrið var bjart en nokkuð stífur norðan næðingur svo við klæddum okkur í flesta leppana úr bakpokunum og settumst svo við að elda okkur pastaskammt dagsins. Hann var auðvitað ansi góður en stóðst þó ekki samanburð við réttinn sem fararstjóri Bretanna, spræk íslensk stelpa, kom með færandi hendi út til okkar. Hún hafði eldað heldur of mikið þessi elska af ýsu og kartöflum í rjóma-engifersósu sem við sporðrenndum auðvitað af bestu lyst.

 

Á miðvikudag vöknuðum við snemma eftir vindasama nótt og frekar stopulan svefn. Þar sem mittisspennan á þunga bakpokanum hans Sveins hafði bilað á síðasta göngukaflanum deginum áður ákváðum við að þiggja boð Arnars Páls um að setja farangur í bílinn hjá honum og losuðum okkur við tvo bakpoka sem við fylltum af svefnpokum, tjalddýnum og tjöldum.

 

Eftir að hafa endurraðað í hina bakpokana og yljað okkur á hafragraut og kakói lögðum við svo í hann síðasta legginn niður í Hólaskjól. Þar sem karlpeningurinn var orðinn ansi fótasár, þrátt fyrir plástra og nælonsokka frá mömmu, ákváðum við að sleppa því að ganga á Gjátind en halda sem leið lá beint í Hólaskjól. Unga fólkið bar auðvitað pokana og við Sveinn nutum þess að ganga pokalaus. Því er ekki að neita að það var vel þegið að losna við burðinn enda axlirnar æði aumar og sár höfuðverkur í morgunsárið þegar skriðið var úr svefnpokanum. Það var þó ekkert sem verkjatöflurnar unnu ekki á og framundan var góður dagur. Veðrið var frábært, bjart og norðanvindurinn í bakið á okkur. Leiðin var líka sérlega skemmtileg og auðveld til göngu. Lengi framan af fylgdum við jeppaslóðanum en síðan héldum við stystu leið í Hólaskjól og fengum að vaða nokkrar ár á leiðinni.

 

Eftir um fimm tíma göngu komum við svo í Hólaskjól þar sem bílarnir okkar biðu okkar með hreinan fatnað og svolitla næringu.

Athugasemdir

[G. Reykjalín, 2.8.2007 kl. 20:03]

Það er orðið frekar slæmt þegar maður þarf að fara að genga á fjöllin tvisvar! Einu sinni með sinn poka og svo aðra ferð með poka foreldra sinna.. Hvernig verður þetta eftir tvö þrjú ár? .. fer maður þá upp með sinn poka, svo poka mömmu og síðast með mömmu á bakinu! :)

Góð frásögn samt .. :) 

[Særún (IP-tala skráð) 2.8.2007 kl. 23:58]

Ég kalla þig góða að bera allan farangur á bakinu en nú les ég svona frásagnir með öðru hugarfari og er bara svei mér þá pínu öfundsjúk, ég á greinilega eftir að labba eitthvað meira.

[Ingibjörg Margrét , 3.8.2007 kl. 16:44]

Gunnar minn ég á það inni hjá þér að þú berir mig á örmum þér - eða baki ,

og Særún, mín hækkun var öllu minni en þín, dagarnir færri og burðurinn sennilega minni þegar allt er tínt til - og ég er alveg viss um að nú halda þér engin bönd - verður eins og landafjandi upp um fjöll og firnindi næstu árin.